halverwege
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Ester
30 Juni 2008 | Gambia, Bakau
Bijna 7 weken in Gambia. In deze tijd heb ik al zoveel mensen ontmoet, van hen geleerd en via hen weer andere leren kennen.
In Buniadu vind ik ook steeds meer mijn weg, leer de mensen in het dorpje beter kennen en zij mij. Alleen de naam Ester is erg moeilijk uit te spreken, de kinderen noemen me allemaal Isa.
Het is erg leuk om ´s avonds compounds van Maimuna en Omar (werknemers uit de kliniek) te bezoeken en hun families en vrienden te leren kennen. Van de week heb ik ´s avonds chinese thee gedronken en potje kaarten gespeeld (de regels weet ik nog steeds niet, die zijn erg vreemd!) alle kinderen van de familie wilde even op de foto. Heel vreemd voor de kinderen om dan gelijk hun gezicht op de camera te kunnen zien.
Ik kom ook steeds meer te weten over de gemeenschap, hun gebruiken en gewoontes. Niet over alles wordt gesproken.
Afgelopen vrijdag was er een grote ceremonie voor de kinderen in het dorp die besneden zijn van de week. Een groep van 11 kinderen, ook een aantal meisjes!!!. In Gambia is vrouwenbesnijdenis verboden, maar de traditie in sommige families kan helaas niet worden doorbroken. Er wordt groot feest gevierd en niet gezegd waarvoor, alleen dat het een ceremonie is voor Fatou (eenvan de meisjes van dit compound). Maar kom na wat vragen stellen achter dat het voorhaar besnijdenis is. Verdrietig om te weten dat nog steeds meisjes dit moeten ondergaan om later te kunnen trouwen.
In de kliniek zien we de meisjes met grote infecties en problemen, waarbij in 1e instantie niet wordt gezegd dat ze is besneden (uit schaamte?).
Deze week ondervond ik werkelijk de tekort koming in de zorg hier. Een vrouw van 32 jaar komt geheel apatisch in de kliniek, samen met broer en kind van 4 maanden. Bij navraag blijkt ze epilepsie te hebben en afgelopen nacht uren lang een aanval van epilepsie te hebben gehad. Niemand van de familie had iets gemerkt. Waarschijnlijk hebben de hersenen zoveel schade opgelopen dat ze niet meer kan reageren op wat er om haar heen gebeurt. Zelf haar baby doet haar niets. Van een andere kliniek kreeg ze wel medicijnen, maar niets voor als ze een aanval kreeg. Mijn hart huilde wel even.
Nu de regentijd is begonnen, is de natuur ook gestart weer wat groener te worden. Eerst was de open plek voor de lodge bruin en grauw, nu komt er gras omhoog en de bomen krijgen weer groene bladderen. Onderweg komen er overal knoppen in de bomen en de boeren zijn druk bezig alles klaar te maken. Rijstvelden aanleggen, ploegen en zaaien van de velden.. Na nog wat dagen regen zal de natuur weer helemaal groen zijn en zie je ook aan de dieren dat ze weer voedsel van de bomen en planten hebben, ze zijn niet meer zo mager dat je de ribben kan tellen.
In voedsel begint wat meer variatie te komen, al wordt volgens sommige Nederlanders alleen maar „demonteer“ kip en plakrijst gegeten!! Gelukkig bestaat mijn menu uit wat gevarieerder eten: aardappelen, spagetti, tomaten, paprika, vlees, eieren. De boodschappen halen wij inBakau op de markt en een shop daar. Hier is eigenlijk alles te krijgen. Soms koken dorpelingen voor ons. Is ook erg lekker, alleen vaak veel olie en hete pepers.
Iedere week ga ik met de ferry van Banjul naar Barra om in Buniadu te komen, intussen heb ik de kapiteins leren kennen en die helpen altijd wel om snel vervoer (taxi of bushtaxi) naar Bubiadu te krijgen of dat we voorrang krijgen en niet te lang op de ferry te hoeven wachten. Erg handig en fijn dat ik dan niet 3 of 4 uur in de hitte moet wachten. Als ik alleen ben (zonder auto) gaat alles een stuk sneller en zit dan geregeld in de stuurhut. Erg leuk om dan te ontdekken dat de boten van Nederlandse makelij zijn. Jammer alleen dat het onderhoud ontbreekt en helemaal verroest zijn!
Vrijdag vlak voordat de kliniek om 13uur dicht ging was erg grote opschudding in het dorp. 5 kinderen waren in de ochtend in een auto gaan zitten, met alle ramen dicht, in de volle zon. Rond 12 uur ziet iemand de kinderen bewusteloos in de auto liggen. 2 kinderen zijn alleen wat suf de andere 3 worden naar het ziekenhuis in Essau gebracht, maar voor hen was de hulp te laat. De kinderen allemaal rond 8 jaar, waren gewoon aan het spelen, zonder de consequenties te weten. Sommige van de kinderen heb ik woensdag nog op de foto gezet, een heel vreemd idee.
Het werk in de kliniek blijft hectisch en soms ook zwaar, dit komt mede door de problemen die er continue zijn. Vooral psychisch vraagt het dan veel van me.
Maandag ga ik in een kliniek (Medisch Recearch Clinic) in Bakau kijken, deze kliniek wordt door Britten geleid. Eens kijken hoe er daar wordt gewerkt.
In Buniadu vind ik ook steeds meer mijn weg, leer de mensen in het dorpje beter kennen en zij mij. Alleen de naam Ester is erg moeilijk uit te spreken, de kinderen noemen me allemaal Isa.
Het is erg leuk om ´s avonds compounds van Maimuna en Omar (werknemers uit de kliniek) te bezoeken en hun families en vrienden te leren kennen. Van de week heb ik ´s avonds chinese thee gedronken en potje kaarten gespeeld (de regels weet ik nog steeds niet, die zijn erg vreemd!) alle kinderen van de familie wilde even op de foto. Heel vreemd voor de kinderen om dan gelijk hun gezicht op de camera te kunnen zien.
Ik kom ook steeds meer te weten over de gemeenschap, hun gebruiken en gewoontes. Niet over alles wordt gesproken.
Afgelopen vrijdag was er een grote ceremonie voor de kinderen in het dorp die besneden zijn van de week. Een groep van 11 kinderen, ook een aantal meisjes!!!. In Gambia is vrouwenbesnijdenis verboden, maar de traditie in sommige families kan helaas niet worden doorbroken. Er wordt groot feest gevierd en niet gezegd waarvoor, alleen dat het een ceremonie is voor Fatou (eenvan de meisjes van dit compound). Maar kom na wat vragen stellen achter dat het voorhaar besnijdenis is. Verdrietig om te weten dat nog steeds meisjes dit moeten ondergaan om later te kunnen trouwen.
In de kliniek zien we de meisjes met grote infecties en problemen, waarbij in 1e instantie niet wordt gezegd dat ze is besneden (uit schaamte?).
Deze week ondervond ik werkelijk de tekort koming in de zorg hier. Een vrouw van 32 jaar komt geheel apatisch in de kliniek, samen met broer en kind van 4 maanden. Bij navraag blijkt ze epilepsie te hebben en afgelopen nacht uren lang een aanval van epilepsie te hebben gehad. Niemand van de familie had iets gemerkt. Waarschijnlijk hebben de hersenen zoveel schade opgelopen dat ze niet meer kan reageren op wat er om haar heen gebeurt. Zelf haar baby doet haar niets. Van een andere kliniek kreeg ze wel medicijnen, maar niets voor als ze een aanval kreeg. Mijn hart huilde wel even.
Nu de regentijd is begonnen, is de natuur ook gestart weer wat groener te worden. Eerst was de open plek voor de lodge bruin en grauw, nu komt er gras omhoog en de bomen krijgen weer groene bladderen. Onderweg komen er overal knoppen in de bomen en de boeren zijn druk bezig alles klaar te maken. Rijstvelden aanleggen, ploegen en zaaien van de velden.. Na nog wat dagen regen zal de natuur weer helemaal groen zijn en zie je ook aan de dieren dat ze weer voedsel van de bomen en planten hebben, ze zijn niet meer zo mager dat je de ribben kan tellen.
In voedsel begint wat meer variatie te komen, al wordt volgens sommige Nederlanders alleen maar „demonteer“ kip en plakrijst gegeten!! Gelukkig bestaat mijn menu uit wat gevarieerder eten: aardappelen, spagetti, tomaten, paprika, vlees, eieren. De boodschappen halen wij inBakau op de markt en een shop daar. Hier is eigenlijk alles te krijgen. Soms koken dorpelingen voor ons. Is ook erg lekker, alleen vaak veel olie en hete pepers.
Iedere week ga ik met de ferry van Banjul naar Barra om in Buniadu te komen, intussen heb ik de kapiteins leren kennen en die helpen altijd wel om snel vervoer (taxi of bushtaxi) naar Bubiadu te krijgen of dat we voorrang krijgen en niet te lang op de ferry te hoeven wachten. Erg handig en fijn dat ik dan niet 3 of 4 uur in de hitte moet wachten. Als ik alleen ben (zonder auto) gaat alles een stuk sneller en zit dan geregeld in de stuurhut. Erg leuk om dan te ontdekken dat de boten van Nederlandse makelij zijn. Jammer alleen dat het onderhoud ontbreekt en helemaal verroest zijn!
Vrijdag vlak voordat de kliniek om 13uur dicht ging was erg grote opschudding in het dorp. 5 kinderen waren in de ochtend in een auto gaan zitten, met alle ramen dicht, in de volle zon. Rond 12 uur ziet iemand de kinderen bewusteloos in de auto liggen. 2 kinderen zijn alleen wat suf de andere 3 worden naar het ziekenhuis in Essau gebracht, maar voor hen was de hulp te laat. De kinderen allemaal rond 8 jaar, waren gewoon aan het spelen, zonder de consequenties te weten. Sommige van de kinderen heb ik woensdag nog op de foto gezet, een heel vreemd idee.
Het werk in de kliniek blijft hectisch en soms ook zwaar, dit komt mede door de problemen die er continue zijn. Vooral psychisch vraagt het dan veel van me.
Maandag ga ik in een kliniek (Medisch Recearch Clinic) in Bakau kijken, deze kliniek wordt door Britten geleid. Eens kijken hoe er daar wordt gewerkt.
-
29 Juni 2008 - 17:50
Adriaan:
Hey Ester,
behoorlijk zwaar, maar wel dankbaar werk zo te horen. Wanneer zit dit werk er eigenlijk op? -
29 Juni 2008 - 20:13
Marieke:
Ik ben echt trots op mijn buurmeisje!!!!XXXXX -
30 Juni 2008 - 06:29
Marion:
Hoi Esther wat maak jij een hoop mee zeg, mijn dochter zit nu 3 dagen in quatamala, ook vrijwilligers werk doen veel succes en pas goed op jezelf -
30 Juni 2008 - 09:48
Heleen:
knap hoor dat je met zoveel verschillende mensen contact kan leggen. hoe krijg je het voor elkaar om nu al voorrang te krijgen op de boot, zit er nog een leuke kapitein bij ;) -
30 Juni 2008 - 10:59
Henry:
Hoi Ester,
Wat gaat de tijd snel, nu alweer op de helft! Ik heb het idee dat je net weg was. Ik vind het behoorlijk heftig wat je de laatste tijd hebt meegemaakt, hoop dat je daar steun mag vinden. grtn en nog veel succes met de goede dingen die je doet.
ps. jij snapt het kaartspel niet! (zo voelde ik me ook op de boot vanuit Zweden tijdens koehandel (haha))
-
30 Juni 2008 - 12:35
Coen:
Ha Ester!
Dat gaat snel zeg! Nu al halverwege! Lijkt me raar om te merken dat de mensen daar de dingen die hier heel normaal zijn gewoon niet weten.
Veel sterkte bij alles!
Katja en Coen -
30 Juni 2008 - 13:48
Leander Vos:
Ha Es!
Je hebt je charmes weer in de strijd gegooit en voorrang geregeld bij de Ferry.
Wel erg indrukwekkende momenten krijg je te verwerken, zeg! Lijkt me niet nix! Respect!
Doe je de groeten aan de Gambian-Boys van Abdul?! En uiteraard Abdul zelf ;-) Als je ze spreekt.
Het beste en ik lees wel weer n update van je!
Groet,
Leander -
01 Juli 2008 - 10:47
Nina:
Wat gaat de tijd toch snel. Je bent alweer zeven weken op weg. Goed om te lezen dat je je draai hebt gevonden al zal het af en toe wel zwaar zijn. Voor je het weet is het september en kan je met plezier en voldoening op je werk terug kijken. Sterkte met alles en tot je volgende verhaal. X Nina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
